กำแพง 10,000 ลี้แห่งความหลัง

3

September 26, 2009 by Lin

มาไม่ถึงกำแพงเมืองจีน ไม่ใช่วีรบุรุษ ถึงเหมา เจ๋อ ตุงไม่ได้การันตี ในฐานะที่ผมอยู่ปักกิ่งสองปีผมก็อยากเจียดเวลาไปกำแพงเมืองจีนอยู่แล้ว แต่อันนี้ประสบการณ์การเข้าไปกางเต๊นท์นอนบนกำแพงเมืองจีน ที่เป็นเขตที่ “ปลอด” นักท่องเที่ยวโดยสิ้นเชิง เป็นการ trek ที่มีแต่พวกเรา ใบไม้ใบหญ้า และกำแพงเมืองจีนอายุหลายร้อยปีเป็นเพื่อนร่วมทางเท่านั้น

“ถึงแล้วใช่มั๊ย” โจ้ตะโกนถามผม โจ้เป็นเพื่อนคนไทยที่เป็นตัวตั้งตัวตีในการเดินทางครั้งนี้ ถึงเราสองคนจะเคยมาที่นี่แล้ว แต่ก็จำอะไรได้ไม่แม่นยำนัก

“น่าจะนะ” ผมตอบไปแบบไม่มั่นใจนัก เส้นทางที่ผ่านมา ก่อนถึงหมู่บ้าน ค่อนข้างซับซ้อน ขึ้นเขา ผ่านหมู่บ้านเล็กชนบท ๆ หลายแห่ง รวมถึงทางเลี้ยวที่โค้ง 180 องศา ทำเอาผมหวาดเสียวหลายครั้ง

ผมโทรหาคุณเว่ย อีกครั้ง หลังจากที่นัดแนะกันเรียบร้อยว่า เราจะมาทานอาหารกลางวันที่กระท่อมของเค้า ก่อนจะเดินทางขึ้นกำแพง

“หว่อเหมินอิงไกเต้าเลอ” ผมบอกเค้าว่าเราน่าจะถึงแล้ว และไม่นานผมก็เห็นหนุ่มกลางคน ใส่เสื้อสีน้ำเงิน โบกมือทักทายเราแต่ไกล บอกให้เรารู้ว่า เรามาถึงที่หมายแรกแล้ว

อาหารที่นี่ เท่าที่ผมจำได้ รสชาติไม่ถูกปากนัก ผมสั่งอาหารไปแบบไม่ได้ตั้งความหวังอะไรมากมาย เพียงคิดว่า น่าจะดีกว่า อาหารที่เราเตรียมกันมา ทานกันบนเขาสองวันหนึ่งคืน

หลังจากเราสั่งอาหารเสร็จ เฟย เฟย หนุ่มชาวสเปน ผู้ที่มีนิยายรักที่ประทับใจผม ก็คว้าเอา Jamon หมูแฮมที่คุณแม่เค้าส่งมาให้จากสเปนทุกสองเดือนขึ้นมาตัดให้พวกเราทานเป็นออเดิฟ รสชาติอร่อยมาก เหนียวนุ่มกำลังดี มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ Jamon เป็นอาหารที่หาได้เฉพาะที่สเปน กว่าจะมาทานได้ ต้องผ่านกระบวนการ แล้วตากทิ้งไว้หลายเดือน ผมยิ้มให้เฟย เฟย ขอบคุณคุณแม่เค้าด้วย พลางคิดในใจว่า ผมเข้าใจแล้วล่ะว่านิสัยที่น่ารักของเฟย เฟยมีที่มาจากไหน

อาหารที่นี่ประทับใจพวกเรามาก อาอี๋ทำกันเปียนโต้วเจี่ยว กับเฉียจื่อ สองอาหารโปรดของผม ได้อร่อยถึงใจ ด้วยวิธีการทำที่ไม่เหมือนแบบในเมือง ด้วยความสดของวัตถุดิบที่พวกเค้าปลูกกันเอง ทำให้มื้อนี้สมบูรณ์แบบที่สุด

และหลังจากทำอาหารเสร็จ อาอี๋ที่เป็นแม่ครัว ก็เดินออกมาต้อนรับพวกเรา “ปุปี่ ซื่อเน่ย เห่าชือ” อาอี๋บอกด้วยความถ่อมตนว่า คงไม่อร่อยเท่าที่กินในเมืองหรอกนะ

ความถ่อมตน แบบนี้หาได้ค่อนข้างยากในประเทศนี้ มันทำให้พวกเราทั้งหมด อิ่มกายและใจ

หลังพักสักครู่หนึ่ง พวกเราก็เดินทางขึ้นกำแพง

“เฟยฉางเห่า” ไมเคิล สหายคนสวิส ที่ผมรู้จักจากฝรั่งเศส พูดชื่นชมความสวยงามด้วยภาษาจีนสำเนียงฝรั่งที่เพิ่งหัดใหม่ ๆ ไมเคิลค่อนข้างชอบแสดงความคิดเห็น เป็นคนตรงไปตรงมา เนื่องจากสายเลือดครึ่งหนึ่งเป็นชาวเยอรมัน

เส้นทางเดินขึ้นนั้น ค่อนข้างชันเป็นช่วง ๆ แต่ผมไม่ได้รู้สึกยากเหมือนที่มาคราวแรก เหตุผลหนึ่งคงเพราะว่า ครั้งแรกเราปีนกันตอนกลางคืน ความมืดทำให้เราเดินทางกันลำบาก อีกเหตุผลหนึ่งคือ ผมเคยไปอู่ไถซานซึ่งลำบากกว่านี้มาก การเดินทางทำให้คนเรามีแนวคิดใหม่ ๆ ไม่เหมือนเดิม นี่เป็นเหตุผลที่ผมรักการทาง

ภาพ การมาปีนที่นี่ครั้งแรก เป็น night hike ที่ตื่นเต้นและประทับใจอีกครั้งหนึ่ง

เราเดินทางชั่วโมง ก็ถึงทางเข้ากำแพง กำแพงเมืองจีนมีความสำคัญหลายอย่าง กลุ่มเราถกกันในรถ และตลอดการเดินทาง ทั้งเรื่องว่ากำแพงมองเห็นจากอวกาศหรือไม่ ความสำคัญของกำแพง ที่มา เพื่อให้การเดินทางมีอรรถรสยิ่งขึ้น

“โอ……………..” เพื่อนหลายคนในกลุ่ม รวมถึงอีวาน เพื่อนคนอาร์เจนตินา ถึงกับอุทานในความสวยงามในสถานที่แห่งนี้ อากาศวันนี้ค่อนข้างดี เรามองเห็นไปได้ไกลมาก ท้องฟ้าสีฟ้าเข้ม เมฆก้อนเล็ก ๆ สีขาวตัดกับแนวเทือกเขาสุดลูกหูลูกตา ต้นไม้หลายต้นเริ่มผลิดอกรับฤดูใบไม้ผลิที่กำลังมาถึง ผมดื่มด่ำกับธรรมชาติจนรู้ตัวอีกครั้งว่า คนอื่น ๆ ล่วงหน้าไปไกลแล้ว

ภาพ ป้อมด้านขวาคือป้อมปราการที่สูงที่สุดในบริเวณนี้

เรามีจุดมุ่งหมายในวันนี้ที่จะเดินทางไปถึงป้อมที่สูงที่สุด เป็นจุดยอดของกำแพงเมืองจีนในบริเวณนี้ ครั้งที่ก่อนผมมา เราเดินทางแค่หนึ่งในสี่ของเส้นทางทั้งหมด ด้วยเหตุครั้งก่อนที่เราไม่พร้อมนัก แต่ครั้งนี้เรามีอุปกรณ์ อาหาร น้ำดื่ม ค่อนข้างเพียงพอที่จะเดินทางไกล และไมเคิล อีวอน ค่อนข้างผลักดันกลุ่มให้เดินทางเร็วขึ้น ถึงผมว่ามันจะเสียบรรยากาศในการเดินทางระหว่างทาง แต่สิ่งที่เราได้ก็คือเราถึงจุดมุ่งหมายได้เร็วขึ้น พาลให้ผมอุปมาไปถึงชีวิตสั้น ๆ ของคนเราทุกคนว่า ถ้าเราทำให้การเดินทางและจุดหมายปลายทางนั้น เป็นที่เดียวกัน ก็คงจะดี

เรามีความสุขมาก โดยไม่รู้ตัวเลยว่า สิ่งที่จะเจอในอนาคตนั้นน่ากลัวเพียงใด

ภาพ หลังจากพักก็เดินทางต่อ

ภาพ เส้นทางที่เราเดิน ดูเผิน ๆ อาจจะไ่ม่รู้ว่าเราเดินอยู่บนกำแพงอายุหลายร้อยปีที่ถูกทิ้งร้างมานาน

(ต่อตอน 2)